De stand van de Zuidkapers

De 2e dag op Península Valdés

De 2e dag op Península Valdés gaan we voor dag en dauw op bezoek bij walvisonderzoekers. Behoorlijk afgelegen, maar bij een prachtige baai, staat een basaal gebouwtje waarin 4 onderzoekers zich 3 à 4 maanden ophouden om te turen naar de Zuidkapers (walvissoort) en daarbij te tellen en te turven.

Er zwemmen walvissen rond, moeders met kleintjes. Die kleintjes wegen al gauw een paar ton....

Dit jaar spoelen er voor 't eerst bijna dagelijks dode walvissen aan. De meesten zijn nog erg jong. Wat opvalt, is dat hun laag blubber erg dun is, veel dunner dan normaal. Dit duidt op voedseltekort. Waardoor het precies komt, moet nog onderzocht worden, maar er zijn 2 hypothesen wat betreft voedseltekort: te weinig krill. Krill zijn heel eiwitrijke kleine kreeftjes, die voor heel veel dieren aan het begin van de voedselketen staan. Krill halen de walvissen bij de Antartica vandaan. Krill leeft onder ijs. 1) Als er minder ijs is door klimaatverandering, is er minder krill en dus minder voedsel voor de walvissen. 2) Voor de zalmkwekerijen wordt in veel te grote hoeveelheden gevist op krill. Wij halen dus voor onze kweekzalm (die al veel meer ecologische rampen op haar naam heeft staan, zie aflevering Chiloë) het basisvoedsel van de walvis (o.a.) weg!!! (Een vissersboot onder Nederlandse vlag schept met tonnen tegelijk krill weg bij de Antartica)

We naderen een aangespoelde dode walvis en heel veel stormvogels, een soort Albatrossen met een gierfunctie (gieren eten alleen maar van dode dieren, albatrossen vallen je levend aan; tip van K en K: altijd je ogen bedekt houden als je zeedrenkeling wordt en er albatrossen in de buurt zijn! De reuze stormvogels hebben zoveel van de blubber gegeten dat ze moeite hebben om weg te vliegen als we heel dichtbij komen. Ze rennen tientallen meters, druk klapperend met hun vleugels en pas heel ver komen ze met moeite los van de grond. Het is een geestig en ontroerend gezicht.

Van de dode walvis worden we droevig, zeker in de wetenschap dat er dit jaar heel veel dode walvissen aanspoelen. Wat is ze kolossaal!

Er gebeurt nog iets raars sinds dit jaar:
de meeuwen hebben de levende blubber ontdekt.

Zodra een walvis aan de oppervlakte komt om adem te halen, duiken meeuwen op haar rug om in de blubber te pikken. De walvissen hebben hier duidelijk last van. Sommigen hebben akelige wonden op hun rug.

Weer een hypothese: de meeuwen hebben dit ooit geleerd, weer verleerd en opnieuw uitgevonden. De populatie meeuwen is abnormaal groot doordat ze overal in grote hoeveelheden voedsel vinden (op zee: afval en vangst vissersboten, op land:vuilnisbelten ed) en ze zijn helemaaal niet kieskeurig. Ze vreten alles. En hebben ondertussen lekker doorgejongd. Meeuwen kopieren ook heel snel gedrag van elkaar. Vandaar dat we inmiddels met veel meer meeuwen dan normaal zitten, die allemaal explosief de walvis levend pikken.

Later op de dag gaan we de zee op om de walvissen van dichtbij te bekijken.

Moeder met kleintje, enkele walvissen. Ze proesten, breachen, ademen en sommigen laten hun staart zien en laten zo een "footprint" achter op het water.

Fascinerend! In de verte maken sommige walvissen acrobatische sprongen, ze komen een heel eind met hun kop en lijf het water uit, om zich vervolgens op hun rug te laten vallen. En ja hoor, met geknepen billen zien we toe hoe de meeuwen hun namiddaghapje bemachtigen.